Cars

We made it! 21u vliegen. Dat is lang. Heel lang. Desondanks valt het mee. Met daarvoor de meeste credits voor de makers van animatiefilm 'Cars'. Wie ooit bedacht heeft dat een film over auto's met menselijke eigenschappen een succesformule zou kunnen zijn verdient wat ons betreft de Nobelprijs voor de vrede. Want vredig is het. Het filmaanbod aan boord is meer dan uitgebreid maar iets anders dan 'Cars' blieven de heren niet. Ik schat dat van de 28 uur er ca. 20 uur naar 'Cars' wordt gekeken. De rest bestond uit slapen en eten. Mij hoor je niet klagen al zou ik me mogelijk zorgen moeten maken over een kind dat stoïcijns naar een beeldscherm met pratende Disney auto's blijft kijken terwijl de prachtigste wolkenluchten aan, en de meest waanzinnige landschappen onder hem voorbij schieten. Tandenknarsend laat ik hem. Niet forceren.
Want wat blijft het toch adembenemend, dat vliegen over die enorme aardbol. En dan zo'n afstand. Via Turkije over Irak en India. Landen die ik alleen uit de media en van verhalen ken. Waar zoveel gebeurt, zoveel mensen leven en verhalen zich afspelen. En waar naast alle ellende ongetwijfeld ook zoveel moois te zien is.
De nacht is kort en met het licht komt nieuwe energie en inmiddels vliegen we over dat enorme Australië. De jongens slapen en ik bemachtig een staplaats achter in de pantry. Bij een miniraampje vergaap ik me aan het landschap. Het is kraakhelder en de woestijn beneden is duidelijk te zien. Rode gebarsten aarde tot in de verste verte. Zo stel ik me de maan voor. 'Uluru' heb ik op de flighttracker zien staan. De heilige rots midden in de woestijn. We gaan hem niet in het echt zien en ook nu heb ik pech. We zijn er net voorbij.
Overal in het zand zie ik lange groeven met een waaier aan uitlopers. Als in de aarde gekerfde kale winterse bomen. Sporen van water vermoed ik. Het is in ieder geval prachtig om te zien. Zo'n ticket kost een paar duiten maar dan heb je ook wat.
En nu zijn we er dus. Een droom. Het appartement in Sydney is heel fijn. Knus, rustig, schoon en wonderlijk gelegen achter een metershoge cliff.
Morris ' eerste ervaring op de bovenste verdieping van een stapelbed verloopt niet zonder slag of stoot. Gelegen in een verrukkelijk post-avio-coma krijgen we een stoot adrenaline toe gediend na het horen van een fikse klap en hard gehuil. Boem. Au! Het valt mee en komt goed. Nu even de jetlag trotseren en dan huppekee. No worries.