Nullarbor

De wind, die ons al 2 dagen vergezelt, raast om de camper. Ik lig er wakker van. Ooit sprak ik iemand die over het wonen in Bergen aan zee zei: 'Je moet tegen de wind kunnen.' Daar had ik nooit zo bij stil gestaan maar het zal ongetwijfeld kloppen. Het tiert en dreigt en is  onontkoombaar, alsof ik omsingeld ben. Ik voel me kwetsbaar in die wiebelende wagen. 'Zou zo'n ding om kunnen waaien?' denk ik. Morgen gaan we de Nullarbor in.' Ter info: dat is Latijn voor 'nul bomen'. 'Maar geen bomen betekent ook geen dekking. En gisteren hadden we het al zwaar op de weg met al die hevige windvlagen. We komen ook langs hoge kliffen. Hoe dicht gaan we daar langs? Staat daar een hek? En waar komt de wind vandaan...hmmm meestal van zee dus dan waaien we in ieder geval het land op...'
Mijn rampgevoelige geest draait overuren in de duisternis terwijl de heren rustig liggen te slapen. Gelukkig voor hen. Als je het objectief bekijkt is zo'n wiebelend bed eigenlijk ook best slaapverwekkend. En SKIP staat nog steeds overeind...In de vroege ochtenduren zak ik dan uiteindelijk ook weg....
De volgende ochtend is de wind gaan liggen en de Nullarbor wordt een prachtervaring. Drie dagen rijden we door een heel geleidelijk veranderend landschap. Met trouwens nog best wat bomen. Het is lang en ver maar het verveelt nooit. En wat me al weken lichtelijk zorgen baart (naast de wind eerder al over zaken als water, autopech, slangen etc.) blijkt één van de meest rustgevende en ontspannende momenten te worden op deze trip. Mindfulness in de woestijn als nieuw cursusaanbod bij praktijk van Lubek! Zitten, rijden, kijken.
In Ceduna, waar de reis begint, hebben we de wagen volgeladen met eten en water. Genoeg water meenemen wordt overal geadviseerd. Belangrijk ja, maar al gauw blijkt dat je echt niet bang hoeft te zijn dat je op deze route van honger of dorst omkomt. Om de ca. 200 km vind je een tankstation en daar verkopen ze gewoon van alles. Tegen recordprijzen, dat dan weer wel. En mocht je tussendoor aan de kant van de weg komen te staan dan komen er om de haverklap andere reizigers langs die vast wel een handje willen helpen want iedereen is uiterst vriendelijk. Er worden onderweg driftig vingers en handjes omhoog gestoken ter begroeting. De Nullarbor is als een dorp en ik voel me veilig. De tankstations zijn overigens prachtig. Naar schatting gebouwd in de jaren 60/70 en daarna niets meer aan gedaan. Verweerd, verroest oftewel: vintage.
Met het eveneens in Ceduna aangeschafte broodnodige vermaak zitten de jongens achterin druk te wezen. Met daarbij af en toe een gedownloade 'Thomas de trein' op de telefoon houden ze het goed uit. Voor Morris en Nelson is de belangrijkste kwestie bij een nieuwe locatie of er een speeltuin is, dus als we dan ineens, bij een tankstation middenin het stof, zelfs nog een verweerde (vintage dus) speeltuin vinden is het feest!
Onderweg zien we letterlijk honderden aangereden kangoeroes langs de kant (en soms midden op) de weg in alle fases van dood zijn. Dat is dus een reëel risico hier en daarom wordt er dringend geadviseerd om voor het gaat schemeren te stoppen met rijden. Dan komen de beesten. Dat kunnen ook kamelen zijn. In Australië. Wisten jullie het?  Ik niet. Hoe dan ook, die wil ik al helemaal niet door de voorruit zien komen. We doen verstandig en de motorkap blijft kameel- en kangoeroevrij maar een fiks aantal insecten en één vogeltje (snik) zijn wel de klos. Een slang en een hagedis weten we ternauwernood te omzeilen.
De weg die zich tot aan de horizon voor ons uitstrekt verandert af en toe in een noodlandingsbaan voor de flying doctors, kent u ze nog? Zaterdagavond bij de VARA? (Anneke B, ik moet daarbij altijd aan jou denken) Zou wat zijn zeg, als er dan ineens zo'n vliegtuigje voor je neus landt. Maar helaas, dat moeten we erbij fantaseren.
Slapen doen we op 2 van de talloze plekken langs de route waar je mag kamperen. Van uiterst ranzig en triest tot ware pareltjes.
De eerste nacht een parel vlakbij de oceaan. De tweede nacht een op het oog mooie bosplek maar bij nadere inspectie toch ranzig en bevolkt door voornamelijk vliegen. Bah. Op verkenningstocht ontdekken we nog wat lui  op een betere plek maar we laten het maar zo. Het is maar om te slapen. En waar de temperatuur de eerste dag nog een aangename metgezel is, worden we hier bij het ontwaken weer geconfronteerd met dat meedogenloze binnenlandse klimaat van Australië. Het is nog vroeg (binnen de afstand die we afleggen gaat de klok 2x terug in de tijd!) maar binnen no time is de warmte ondraaglijk en willen we alleen maar weg. Rijden! Airco! Pech was op dat moment wel een uitdaging geweest maar gelukkig wil onze SKIP ook graag gaan.
Norseman in zicht. Bewoonde wereld. Weer normale dieselprijzen. Norseman is een goudzoekersstadje en in het tankstation hangen foto's uit de tijd van paard en wagen.  Onvoorstelbaar dat ook in die tijd, met de beperkte middelen van toen, dergelijke afstanden werden afgelegd.
We bereiken het kustplaatsje Esperance zonder problemen. Een aangenaam badplaatsje met prachtige stranden en bij aankomst ca 20 graden koeler. Op de camping worden we met uitbundige kerstversiering herinnerd aan de komende feestdagen. Een kalkoen zit er dit jaar niet in maar kangoeroe is ook lekker en minstens zo mager! Fijne dagen!