The Great Ocean Road

De Great Ocean Road is als een Matroesjka. Bezienswaardigheid in bezienswaardigheid in bezienswaardigheid. Met om te beginnen als grootste pop de weg zelf. Beginnend bij het plaatsje Torquay slingert de weg zich door het regenwoud, langs de kust, door kleine kustplaatsjes, over groenfluwelen heuvels en eindigend in een uitgestrekt agrarisch gebied waar de boerderijen omringd zijn door vele hectares land met enorme kuddes vee en talloze vers geperste ronde balen hooi.  Vele variaties groen spelen de hoofdrol in het voorbijschietende kleurentheater. De route is zoals voorspeld prachtig en we overnachten in respectievelijk Lorne, Marengo en Johanna's beach. Allen de moeite maar Johanna het meest memorabel. Als Roger deze plek thuis al googelend niet vast had genoteerd waren we er nooit terecht gekomen. Vanuit een glooiend heuvellandschap buigt zich een weggetje af richting strand. Daar ligt een eenvoudige kampeerlocatie met basic voorzieningen: waterloze toiletten en picknicktafels. Het is er rustig met her en der een tentje. Vanuit de kampeerplek loop je zo het duin op waar achter een ruig en leeg strand ligt. De oceaan is woest en de golven komen in verschillende richtingen aanrollen. We genieten er van een biertje tot een poepbroek roet in het eten gooit. De volgende ochtend gaan we voor de herkansing en ontbijten we op het strand met pannenkoeken die nooit eerder zo lekker smaakten.
Johanna's (of eigenlijk Joanna) beach is vernoemd naar een kapiteinsdochter wiens vaders schip hier in 1843 op de klippen liep, net als vele andere schepen die in die tijd langs deze gevaarlijke kust voeren. Eén bemanningslid sloeg van boord en kon het verhaal niet navertellen maar de rest wist de kust te bereiken en slaagde er met behulp van aboriginals in lopend de plaats Geelong te bereiken, 130 mijl Oostwaarts, een tocht van 8 dagen. Na 3 dagen waren ze door hun voorraad heen maar het lot was hen gunstig gezind met het aantreffen van een aangespoelde walvis waarmee ze zich konden voeden. Dat waren nog eens tijden!
Als ze een paar jaar later waren gaan bootjevaren had de eerstgebouwde vuurtoren (1848) op het Australische vasteland ze misschien het vege lijf gered. Deze vuurtoren op Cape Otway is ook een bezoekje waard kunnen we inmiddels uit ervaring zeggen.
Terug naar Matroesjka. Verder op de route staan de zogeheten 'twelve apostles', een stel (het zijn er gek genoeg zeven) enorme rotspilaren die machtig boven de oceaan uittorenen. De zandgele kleur van de kanjers steekt fel af tegen het betoverende blauw van de oceaan en de beukende golven maken het tot een schitterend schouwspel. Brekende golven hebben hetzelfde hypnotiserende effect als een haard -of kampvuur; ik kan er naar blijven kijken....
Ware het niet dat hier pop 3 van de Matroesjka verschijnt. Aan zulk denderend natuurschoon kleeft namelijk een nieuwe attractie: busladingen Chinezen. Ze fascineerden me al eerder in de Blue Mountains bij de 'three sisters', een soortgelijke rotsformatie en ik word er zo door afgeleid dat ik bijna meer aandacht schenk aan hen dan aan het bedoelde uitzicht.
Onafhankelijke observaties door ondergetekende laten vooralsnog het volgende zien:
-Ze houden van selfiesticks en schromen niet om deze in je porem te duwen juist als je een mooi plaatje probeert te schieten van de apostelen zónder andere mensen (alsof je er alléén was...haha NIET DUS).
- Ze hebben hun beste goed aan. Denk aan kittige jasjes met bloempatroon en glanzende ieniemienielakschoentjes.
- Ze doen hun best zo kek mogelijk op de kiek te komen; duckfaces, peacevingers en ik zag zelfs iemand die op het hek met uitzicht op de apostelen verschillende yogaposities aannam. Dit gaat, misschien wel bewonderenswaardig, niet gepaard met enige schaamte. Hollands calvinisme is ook niet altijd jevanhet.
- Tot slot het vierde poppetje. Deze foto sessies doen ze namelijk het liefst met hun eigen gespotte attractie;  een blond jongetje. Nelson laat het zich gewillig aanleunen en gaat van Chinese arm naar Chinese arm. We hadden er een flink deel van de reis mee terug kunnen verdienen als we er een prijskaartje aan hadden gehangen. Gemiste kans!
Hoe dan ook, de Great Ocean Road ligt achter ons en de reis zet zich voort richting Adelaide. Met omliggende wijngebieden wordt ook dat vast geen straf. Wordt vervolgd!