SKIP

Nadat Roger ons zonder kleer- en camperscheuren naar Blackheath in de Blue Mountains heeft geloodst (ze zijn zo mooi als ze klinken) ben ik aan de beurt om SKIP te besturen. SKIP is zoals gezegd onze camper. Naast een koosnaampje voor de kangaroe, staat het ook voor 'Spending Kids Inheritence Proudly'. We huren van een particulier genaamd Sharon. Een kordate dame van middelbare leeftijd. Ze haalt ons van het station en bij haar thuis worden de kinderen voor een gigantische tv geparkeerd zodat zij aan haar 2 uur durende camperuitleg kan beginnen. Dat blijkt niet overbodig. Stekkers hier, luiken daar, knopjes, kastjes, koelers, gas, grill en chemisch toilet. Ondertussen vertelt ze ons dat ze buschauffeuse is en 5 dagen in de week 12 uur per dag werkt. Ooit woonde ze een tijdje in de camper, vermoedelijk na haar scheiding, waar ze ook kort over vertelt. Nu woont ze samen met Max, een zachtaardig type die in de keuken ballen staat te draaien voor de spaghetti bolognese. Sharon is jarig en dit is haar feestmaal.
Nadat we vol zijn gestopt met informatie (nee helaas niet met de bolognese...) nemen we afscheid. We zullen elkaar half januari in Perth opnieuw treffen. Dan brengen zij SKIP weer naar zijn vertrouwde thuisbasis.
We hitten de road en Roger trapt dus keurig af. Nu kijken of mij dat ook lukt.
Dat we met een erfenis op pad zijn creëert extra verantwoordelijkheidsgevoel en dat helpt spannings-technisch niet mee. Met het zweet in mijn handen zit ik achter het stuur, uiteraard linksrijdend, met de mantra 'eerst rechts kijken, eerst rechts kijken' in mijn hoofd.  Desondanks verloopt het niet zonder slag of stoot. Een hellingproefje gaat, ondanks zorgvuldige voorbereiding en focus, bijna mis. De pook staat tóch de verkeerde kant uit. En het is nog wel een automaat dus veel keuze had ik niet... Roger slaakt een kreet en ik stap nét op tijd op de rem. No worries....
Na nog een keertje naar de rechterweghelft te zijn uitgeweken met wederom een correctie van de man links van me, gaat het goed. Langzaam krijg ik er vertrouwen in en durft Roger ook iets meer onderuit te zakken. Sharon houdt van countrymuziek en met Dolly Parton op de achtergrond tuffen we de blauwe bergen uit richting kust.
Het landschap wisselt tussen glooiende sappige weiden waarin de donkerbruine, haast zwarte kleur van de runderen mooi contrasteert met het frisgroene van het gras, eindeloze eucalyptuswouden, de bodem bezaaid met varens en af en toe een stel 'fern trees' als parasols in de grond gemikt. En steeds opnieuw als kers op de taart het uitzicht op die immens diepblauwe oceaan. Postkaartwaardige plaatjes. In de bossen hopen we koala's of ander fauna te ontdekken maar helaas zien we enkel de ongelukkigen onder hen die langs de weg liggen te ontbinden. De oneindig lange kustlijn is onvoorstelbaar vergeleken bij ons overzichtelijke en vrij meetbare (en overigens ook prachtige) Noordzeestrand.
Ineens roept Roger dat hij een walvis ziet. Het zou niet de eerste keer zijn dat hij een golf voor een walvis aanziet dus ik geloof 'm niet direct maar verdomd, 'ie hef geliek! Ik ga op de rem en met piepende banden scheur ik SKIP de eerste de beste parking op (dit is een tikkeltje aangedikt maar leuk voor t verhaal). In de verte zijn 2 wallies lekker aan het spatteren.  Fantastisch, ik heb nog nooit een walvis gezien en dat stond hoog op de wensenlijst. Alleen jammer dat ze zo ver weg zijn. Maar wacht eens even... met welk gadget komt Roger daar bungelend om zijn nek aangelopen? Om welke extra kilo's had ik stiekem nog een beetje gegniffeld? HET IS EEN VERREKIJKER! Mea Culpa, ik zal voortaan mijn mond houden als er weer es een doosje van coolblue arriveert.
Onze tocht gaat van Pretty Beach (de naam zegt genoeg) via Eden waarna we de staatsgrens oversteken van NSW (New South Wales) naar idyllisch Mallacoota in de staat Victoria. Het weer is voornamelijk heerlijk en dat dit een hoop bepaalt merken we in Eden waar het een nacht en een dag zeikt van de regen. Het voordeel is dat we nu eindelijk eens spelletjes gaan doen, het nadeel dat de sfeer er na een paar uur op ca. 8m2 niet op vooruitgaat (lees: moeder de vrouw heeft even een momentje voor zichzelf nodig). Gelukkig maken de wolken hierna snel weer plaats voor de zon.
Het toeren is eigenlijk één van de leukste dingen. Op weg naar weer een nieuwe plek,  nieuwe dingen ontdekken. Al weten we intussen dat de ritjes (lees: de kinderen) een beperkte houdbaarheid hebben, zo lang we daar een beetje rekening mee houden is er geen probleem en genieten we van alles wat voorbij komt. We hebben de tijd en de eerste 1000km staan reeds op de teller. Op naar de volgende 1000. SKIP en ik inmiddels als trouwe vrienden op elkaar ingespeeld. Cheers!